Είναι κάποιες μέρες που μοιάζουν γκρίζες - είναι καμιά φορά και μήνες που κλείνουμε την πόρτα σε κάθε έναν που θέλει να επικοινωνήσει μαζί μας. Μοναξιά είναι η λέξη που φοβόμαστε, την τρέμουν όλοι.
Πόσο εύκολο είναι όμως να γλιστρήσεις μέσα στην αγκαλιά της χωρίς καν να το πάρεις χαμπάρι. Κατάλαβες με τι έχει να κάνει το σημερινό άρθρο... με την "μοναξιά μου όλα μοναξιά μου τίποτα" που λένε και οι Πιξ Λαξ - όχι γενικά την μοναξιά αλλά συγκεκριμένα την μοναξιά που βιώνουμε καμιά φορά οι χριστιανοί.
Το τριπάκι της μοναξιάς
Πως μπαίνει ένας χριστιανός σε αυτό το τριπάκι της μοναξιάς; Εύκολα, με το να σταματάει να πηγαίνει εκκλησία και να μη μιλάει με αδέλφια για πολύ καιρό. Όταν λέω πολύ καιρό, σίγουρα στην αρχή δεν μας φαίνεται πολύ. Για παράδειγμα μια βδομάδα πέρασε λέμε εντάξει σίγα το πράγμα - τρείς μήνες πέρασαν - όχι εντάξει... βασικά καθόλου εντάξει.
Και οι μέρες περνούν και αρχίζει να μας φαίνεται φυσιολογική όλη αυτή η κατάσταση. Κάνουμε ότι θέλουμε όποτε το θέλουμε. Ταΐζουμε τις "επιθυμίες της σάρκας μας σιγά-σιγά, μπουκιά-μπουκιά. Η Βίβλος σκονίζεται κάπου σε κάποιο ράφι με αποτέλεσμα η αυτοεξέταση να έχει φύγει και αυτή από το παράθυρο. Λυπηρό πολύ κι όμως συμβαίνει.
Εκκλησία = οι δικοί μας άνθρωποι
Αρχικά γιατί πατάμε το skip στην εκκλησία; Πολλούς λόγους μπορούμε να σκαρφιστούμε αλλά στην ουσία χάνουμε κάτι πολύτιμο και η εκκλησία χάνει κι αυτή κάτι. Εκείνη χάνει την παρουσία και την υπηρεσία ενός από τα μέλη του σώματος του Χριστού. Εμείς χάνουμε την αγάπη, την παρηγοριά, την ενθάρρυνση, την επίπληξη που χρειαζόμαστε και άλλα πολλά.
Έπειτα δεν σηκώνουμε τηλέφωνα, δεν απαντάμε σε μηνύματα αδελφών - το παίζουμε φαντάσματα - γιατί; επειδή αγκαλιάσαμε την αίσθηση της μοναξιάς λόγω της ελευθερίας που μας δίνει να αμαρτάνουμε.
Αλλά δεν θέλει έτσι ο Χριστός. Και πίστεψε με Αυτός ξέρει καλύτερα και το καλύτερο για μας. Στην Αγία Γραφή διαβάζουμε «και ας φροντίζουμε ο ένας για τον άλλον, παρακινώντας σε αγάπη και καλά έργα ΄ μη αφήνοντας το να συνερχόμαστε μαζί όπως είναι συνήθεια σε μερικούς, αλλά προτρέποντας ο ένας τον άλλον΄ κι μάλιστα τόσο περισσότερο όσο βλέπετε να πλησιάζει η ημέρα» Εβραίους 10:24-25.
Μπρος λοιπόν ας μη χάνουμε άλλο χρόνο με τον εαυτούλη μας
Αυτό το λέω γιατί μας αρέσει ο εαυτός μας και τον προτιμάμε πολλές φορές πάνω από τους άλλους και τον Θεό. «Kάθε ένας να μη αποβλέπετε στα δικά του, αλλά κάθε ένας ας αποβλέπει και σ’ εκείνα που είναι των άλλων» Φιλιππησίους 2:4. Δηλαδή μην κλείνεσαι στα δικά σου, στα προβλήματα σου, στη καθημερινότητα σου - μίλα με τα αδέλφια σου σε έχουν ανάγκη κι ας μη το λένε.
Η Εκκλησία είναι η πνευματική σου οικογένεια. Μετανοημένοι αμαρτωλοί με καρδιά που χτυπά για τον Χριστό. Μπορεί να μην το παραδέχεσαι ότι τους χρειάζεσαι αλλά η αλήθεια είναι ότι τους έχεις ανάγκη. Ιδιαίτερα πάνω σε αυτή τη γη που βιώνουμε θλίψεις και στεναχώριες - εδώ πρέπει να είμαστε ενωμένοι.
Και ναι αυτό το θέλει ο Θεός. «Aπό τούτο θα γνωρίσουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, εάν έχετε αγάπη ο ένας προς τον άλλον» Ιωάννη 13:35. Γιατί; Επειδή είμαστε τα χέρια και τα πόδια του Χριστού σε αυτή τη γη. Εκείνος είναι οι κεφαλή και εμείς το σώμα του - αν δεν επικοινωνούμε, δεν βλεπόμαστε, δεν νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον - πού είναι άραγε το σώμα του Χριστού;
Κλείνω με μια προσευχή
Κύριε Θεέ μου, ξέρεις ότι αυτή την κατάσταση περνάω εγώ τώρα. Για λόγους ιδιαίτερους αυτή τη περίοδο δεν μπορώ να δω τα αδέλφια μου από κοντά. Αλλά μου έχεις δώσει άλλα μέσα επικοινωνίας και δεν τα χρησιμοποιώ όπως θα μπορούσα - έστω για ένα γειά σου τι κάνεις.
Ξέρω ότι είναι απλώς μια δύσκολη περίοδος που θα περάσει. Ας μη περάσει αδειανή αυτό ζητάω. Χρησιμοποίησε με ακόμη κι από εδώ. Δεν θέλω να κάθομαι στον εαυτούλη μου, με τα δικά μου, με την ρουτίνα μου. Θέλω Εσύ πρώτα αλλά και οι άνθρωποι μου να βρίσκεστε στην καρδιά και στο μυαλό μου. Αμήν!
Σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου ελπίζω να πήρες κάτι από αυτό που διάβασες και να δράσεις όπως οφείλουμε στον Θεό και στους αδελφούς μας. Κοινοποίησε το κείμενο αυτό αν σου άρεσε στα social παρακάτω ή στείλε το σε κάποιο φίλο/η.
